Vaarwel verleden...
08-07-2014 21:23
Het is een hele poos geleden dat ik een blog heb geschreven en wat is er veel gebeurd! Kort gezegd: Ik heb gevierd dat ik 18 jaar mocht worden, Ik heb een baan gevonden als doktersassistente en ik ben tante geworden van een heel mooi meisje!
Zo, en dan zou ik denken als je dit leest wat gaat het goed met haar! Alles gaat haar voor de wind want ze maakt alleen leuke dingen mee! Helaas, afgelopen tijd heb ik toch ondanks alle mooie dingen een hele grote teleurstelling gehad. Mijn verjaardag was top en een hele fijne dag gehad! De volgende dag zat ik er nog echt van na te genieten en ik wist dat ik die dag een belangrijk telefoontje kon verwachten. Mijn arts uit Leiden zou bellen en vertellen of er een mogelijkheid is om geopereerd te worden aan mijn been. Ik zag mezelf al naar de OK gaan om geopereerd te worden en op weg naar een leven zonder pijn. Dit kon de arts mij niet vertellen. Hij zei: Er is geen mogelijkheid om je te opereren. Oke, slik dus dat betekend dat ik wel een leven met pijn heb? Ja, dat betekend dat......
Oke, alle vrolijkheid die in mij zat was weg. Ik kon wel huilen of beter gezegd janken van boosheid. Waarom is er geen oplossing voor dat stomme been wat aan mij hangt....
Op dit moment zit ik dus in therapie om weer vertrouwen in mijn lijf te krijgen. Vorige week kwam mijn been ter sprake. Ik moest vertellen hoe alles was verlopen. Van de dag dat ik pijn kreeg tot de dag van de diagnose. Ik vertelde dat artsen zeiden dat het tussen mijn oren zat en dat ik mijn pijnprikkels nooit heb uitgezet of sterker nog ze zeiden dat je kan pijn hebben waar je niks aan hebt. Als 15 jarige ga je dat dan geloven en toen de pijn alleen maar erger werd wilde ik totaal niet naar het ziekenhuis want het zat ten slotte tussen mijn oren toch? Mijn psychotherapeut vroeg of ik het verschrikkelijkste beeld van de hele situatie voor me kon halen. Ik zei: ik zie een meisje in bed liggen wat veel verdriet heeft en haar bed niet meer uit kan. Wat daar nou zo verschrikkelijk aan is was dat ze daar zo machteloos lag. Ze huilde en elke poging die ze maakte om haar bed uit te gaan mislukte. Ze zakte door haar been en hield maar vol dat de pijn tussen haar oren zat.
Toen moest ik als buitenstaander naar dat beeld kijken. Alsof daar dus een ander meisje lag. Ik werd boos om het feit dat dat meisje daar lag en niet serieus werd genomen door de artsen. Ik wilde haar troosten en zeggen dat ik precies hetzelfde had meegemaakt en weet hoe ze zich voelde. Haar begeleiden in de weg die ze moest gaan. De weg om toch de juiste diagnose te krijgen en de nazorg als ze weer thuis zou komen.
Steeds meer kwam er bij mij het besef dat dit iets is wat ik moet doen. De mensen die nu de diagnose trombose krijgen voorzien van juiste informatie. Ik wil gewoon dat trombose bekend word onder de jongeren. Dat het geen oude mensen ziekte meer is en als je verteld dat je trombose hebt gehad dat je als antwoord krijgt: Goh, dat is jong! Nee, dat is niet wat ik wil! Dit moet verleden tijd worden. Vaarwel bij het combi woord trombose en ouderen.
De titel heet niks voor niks vaarwel verleden. Tijdens mijn therapie ben ik er achter gekomen dat ik een knop moet omschakelen. Niet meer hangen bij wat er allemaal met mij is gebeurd. Ik heb een verleden waar veel mensen van op kijken en alsmaar zeggen jeetje, jij hebt veel meegemaakt en wow wat knap hoe jij in het leven staat. Ja, dat zal allemaal wel maar met die woorden schiet ik niks op? Het is voor mij vanzelfsprekend om door te gaan met leven. Tuurlijk heb ik mijn baalmomenten maar moet iedereen daar dan vanaf weten? Het is nu gewoon tijd om juist vooruit kijken. Ik ben een meisje die trombose heeft gehad, littekens heeft van verschillende operaties en vaak pijn heeft, en nu is het tijd om hetgeen wat ik heb meegemaakt om te zetten in iets waar anderen wat aan hebben!
Dus vaarwel verleden, ik ga de toekomst in. Het leed is geleden, dit is een nieuw begin.
Het zal niet makkelijk zijn, maar ik weet dat het lukt. Ik hoop dat ik ondanks alles in de toekomst echt het verschil kan maken op het gebied van de nazorg over trombose. Dit is het begin van hopelijk iets heel moois in de toekomst.
Ik heb genoeg dromen om me in te zetten voor veel verschillende doelen. Ik ben ambassadeur van stichting opkikker en hoop daar nog ooit zelf een opkikkerdag te organiseren voor een ander die het net zo hard nodig heeft als ik in de tijd dat ik ziek was. Net zoals Jamy ga ik me inzetten voor de hart&vaat groep. Hiermee gaat hopelijk mijn doel voor betere nazorg van trombose in vervulling. En verder? Hoop ik stiekem dat er ooit wat op mijn pad komt om te laten zien dat je als kind, tiener en volwassene je niet hoeft te schamen dat je na een hartoperatie een litteken hebt die een rits heeft naar je hart....