Ken je dat?
23-04-2014 07:32
Ken je dat gevoel als iemand je op de juiste moment een kaartje stuurt?
Of net die persoon die je een knuffel geeft? Die persoon die komt, om je op te vrolijken en het juiste weet te zeggen? Of juist de persoon die je door dik en dun steunt?
Ja ik ken zulke mensen en ben blij met hun. Op het juiste moment kreeg ik een kaartje. Net toen het wat minder met me ging. Die persoon die mij een knuffel gaf en dat veel meer betekende dan wat hij dacht. Dat gevoel dat je even samen alles deelt. Samen de strijd aan gaat en dat je eindelijk weer het gevoel krijgt dat je veilig bent. Even geen pijn. Even geen verdriet. Nee, alleen maar die schouder waar je op terug kan vallen en het gevoel hebt alsof je weer als klein meisje wegkruipt in de armen van je grote en sterke papa.
Op de momenten dat het minder gaat. Dan fiets ik naar mijn tante toe om naar mijn neefje te gaan. Hij is dan de enige die mij weet op te vrolijken, waar ik energie van krijg. Die het juiste weet te zeggen ondanks dat het een kind van 4 is. Hij is degene waar ik vrolijk van word.
Die personen die mij steunen door dik en dun zijn jullie als lotgenoten. Jullie weten waar ik tegen aan loop, want jullie voelen precies hetzelfde. Jullie zijn degene die mij kunnen steunen op een manier zoals niemand dat anders kan. Mijn ouders proberen het wel en doen hun best. Alleen bij jullie heb ik het gevoel alsof het meer voor (h)erkenning zorgt. (sorry paps en mams) De opluchting voor mij dat ik niet de enige ben die daar tegenaan loopt.
Als laatste zijn er die mensen die je wel willen steunen maar eigenlijk niet weten hoe. Tja, het is ook niks. Hoe kunnen ze steunen als ze niet zien wat er met je aan de hand is? Hoe kunnen ze je steunen als je eigenlijk probeert om alleen maar te zeggen dat alles goed is? Ik neem mijn petje voor die mensen af. Het is niet makkelijk om, om te gaan met iemand die van alles mankeert. Je kan dan wel zeggen: je bent voor mij gewoon Hannah. Ja dat ben ik wel maar ik heb een aparte gebruiksaanwijzing. Ik zet graag die masker op om voor mijn vriendinnen niet te laten zien dat het niet oké is met me. Wat is het lastig voor hun dan om door dat masker heen te kijken. Oké, ik geef eerlijk toe. Ze doen dat en zien het. Ze zien wel dat het niet gaat en dan kan ik alleen maar denken. Oh oeps, waarom kan ik dan niet echt een keer die gewone Hannah zijn zonder ongemakken die gewoon is. Net als een ieder ander......