18...
09-04-2014 11:58
Ik werd geboren in het ziekenhuis in Utrecht en werd een gezond zondagskindje genoemd. 6 dagen lang was ik dat mooie, rustige en knappe baby. Totdat ik blauw werd en de huisarts op een zaterdag langs kwam. Met spoed naar het ziekenhuis in Harderwijk. Daar wisten ze geen raad met me dus hup naar het ziekenhuis waar ze tegen mijn ouders hadden gezegd dat ik gezond was. In Utrecht wisten ze dat ik iets aan mijn hart had maar de cardiologen lagen daar overhoop met elkaar dus daar konden ze me niet helpen. De ambulance weer in en we moesten maar gaan rijden. Het was nog niet zeker waar ik heen kon want er was geen plaats vrij op de IC. Eenmaal op weg kreeg de ambulance chauffeur het bericht dat ik naar Leiden kon daar was namelijk net een kindje overleden...
De ziekte was bekend maar ik was te zwak voor een operatie. Zondag 16 juni '96 kregen mijn ouders het bericht op vaderdag dat ze afscheid van mij moesten nemen. Dinsdag 18 juni '96 werd ik geopereerd met het idee, we zullen zien of ik er levend uit kom. De operatie was succesvol en ik zou verder een normaal leven kunnen leiden.
Eerste paar jaren ging het redelijk goed. Enige wat bleef was de moeheid. Na vele onderzoeken bleek ik een bloedziekte te hebben. Ze zeiden de snelle afbraak van de rode lichaampjes. Mijn vrachtwagentjes in mijn bloed met de rode bloedcellen werden elke keer door bepaalde organen weer terug gestuurd dus dat zou het veroorzaken. Oke prima, hup daar ging mijn gal. Bleek achteraf vol met galstenen en ik was nog maar 7 jaar oud..... Het ging goed ging revalideren en ik was weer een tijdje kind. Klachten kwamen sterker terug en nu zouden die vrachtwagentjes terug worden gestuurd door mijn mild. Oke prima, hup mild ga er maar uit dan kunnen de vrachtwagentjes weer doorrijden!!! Ik was 11 jaar oud en bleef zitten in groep 8 vanwege deze operatie... Weer een revalidatie traject volgde en het ging goed.. Klachten werden minder en ik was weer die leuke puber.
Paar jaar ging het goed totdat ik weer moe werd en weer de medische molen in ging om te kijken waar het dan echt aan lag. Nee hoor we kunnen niks vinden. Ga maar weer revalideren om je conditie op te krikken. Oke prima, maar na een paar weken bleef ik weg. De pijn werd erger en erger en erger. Uiteindelijk na een paar jaar sudderen van klachten die ze niet thuis konden brengen kwam het volgende ziekte die mijn leven volledig op de kop zou zetten eraan.. Trombose. Juist iets wat in de volksmond alleen ouderen kunnen krijgen. Ik was 15 jaar oud...
Nu ik bijna 18 ben en elke keer weer opnieuw hoor dat ik een ziekegeschiedenis heb voor iemand van 80..
Ja, wat moet je daar mee? Blij wezen dat je er dan nog heel gezond eruit zie? Of juist schamen dat ik al zo'n geschiedenis heb? Tja, ik weet het niet wel weet ik dat ik door dit alles een volwassen vrouw ben. Ik ben veel te snel volwassen geworden door alles wat er gebeurd is. Ik was vanaf het begin van de trombose niet dat meisje meer die bezig moest zijn met jongens, make-up en kleding. Nee, ik was al dat meisje die bezig was met zichzelf prikken en veel pijn leed. Die alles op alles zette om zich door de pijn heen te slaan en koste wat het kost gezelligheid en plezier wilde beleven.
Ja dat ben ik. Ik word 18 om precies te zijn over 2 maanden maar eigenlijk qua levenservaring ben ik echt die vrouw van 80..