Vrienden
14-06-2015 12:04
Vrienden
Je mag je gelukkig prijzen met al die vrienden. Je wist zelf niet dat je er zoveel had. En dat iedereen zo met je begaan is. Je mag je gelukkig prijzen.
De telefoon stond roodgloeiend. Steeds weer hetzelfde verhaal vertellen. Over je pijn, je bedenkingen, je angst, de behandeling. Ook van de twijfels naar de toekomst toe.
De schoorsteenmantel te klein om alle “spoedig herstel” kaarten tentoon te spreiden. En er kon zelf een bloemetje van af.
Ondanks alle ellende was dit een lichtpuntje van geluk.
Na een tijdje gingen de kaartjes weg (nam toch iets teveel plaats in). De telefoontjes werden zeldzamer. En soms belde je dan zelf maar iemand op om je ellende kwijt te kunnen. En de bloemen waren nu verwelkte herinneringen geworden.
Je moet alleen met jezelf bezig zijn. Meer zit er niet in. Dit is misschien de boodschap die je lichaam je wil geven. Wou dat dit op een andere – minder pijnlijke manier kon. Maar ja, wie niet horen wou, moet voelen zeker?
Je kon niet anders dan de berichten liken op Facebook. Ook al baalde dat je niet bij dit leuk feest was. Men had zelf niet de moeite genomen om het je te vragen. Je zag vrienden dingen doen die je voor geen geld ter wereld zou willen missen. Maar nu, toch gemist had.
Geplande weekends worden geannuleerd. Feestjes moet je aan je neus voorbij zien gaan.
Soms vertelde ze je vlak af: ja, ik moet het jou zeker niet vragen want in jou toestand, …
Net een leuk uitje zou mijn mentale toestand misschien wel een opkikker gegeven hebben. Maar je wil niemand tot last zijn. Je bent jezelf al genoeg tot last. Ik zal nog wel een keer naar die film kijken. Opnieuw.
Ach vrienden. In nood kent men zijn vrienden. Dat is waar. Alleen kan het zo pijn doen om te beseffen dat sommige vrienden, geen echte vrienden zijn. Maar die alleen maar gezelschap nodig hadden in leuke tijden. In nare tijden … gaan ze shoppen en mag jij het liken op Facebook.
Vind ik niet meer leuk!