Voor Monique, saamhorig
23-05-2014 22:17
Het zonnetje schijnt en de wekker roept mij uit bed. 6 uur op een zondag morgen. Vlug douche ik me en schiet mijn kleren aan. 8:45uur moet ik op Papendal zijn. Vandaag staat de kickoff voor Alpe d'HuZes 2014 centraal.
Na een mooie rit door de bossen heb ik mijn bestemming bereikt. Ik mag vandaag een hele dag in de winkel van Alpe d'HuZes staan tijdens de kledinguitgifte en officiële start. Na een rustig begin wordt het drukker en drukker. Er ontstaat een lange rij van deelnemers en vrijwilligers die geduldig wachten op hun beurt bij de kassa's. Bekenden en vrienden groeten elkaar en praten bij. Geen onvertogen woord klinkt. Niemand die voordringt. Mooi om te zien.
Tussen de middag is de officiële start. Mensen worden voor gesteld en Betty en Bea praten alles op hun unieke wijze aan elkaar. Dan wordt het muisstil als iemand haar verhaal doet over hoe zij omgaat met haar kanker. Hoe positief zijn ondanks alles in het leven staat en anderen motiveert. Ik zie haar terug in mijn herinneringen tijdens een gemeenschappelijke training van deelnemende hardlopers en wandelaars die we hadden. Ik voel haar warme, emotionele betrokkenheid en zie hoe haar woorden de motivatie van ons doet veranderen. Van sportief en zoveel mogelijk keer omhoog vliegen tot een diepe saamhorigheid en bewustwording waarvoor we echt deelnemen.
Ik zie haar terug met een vriend in het Palais des Sports. Samen schrijven we namen en boodschappen op etiketten voor kaarsen. Schrijven namen op harten die op een grote wand bevestigd worden, nood, hartekreten komen me te gemoet en schreeuwen uit een diep leed en gemis. Tranen vloeien van individuen en vermengen zich in stromen.
Ik ga omhoog, 5 juni 2013. Op mijn borst preiken 2 harten. De ene voor de groep, waarin ik me thuisen veilig voel. Waarin we omzien naar elkaar. Er zijn als een gelifde wegvalt. Een ander voor haar niet omdat ze zo sterk of zielig is.maar omdat ze een diepe snaar in mij geraakt heeft. Omdat door haar ik weer weet waarom. Onderweg breng ik en anderen haar woorden in praktijk. Steunen, luisteren..... zien die ander.
Een maand later, 5 juli,heb geen benul meer van realiteit. Heb het gevoel van een vakantiekamp en ben doodziek. Stilletjes huilend, in mijn Alpe d'HuZes tenue zie ik al die kaarten en reacties van mijn trainingsmaatjes. Dan hoor ik door de telefoon de stem van haar, een blonde engel. Nee, ik zet haar niet op een voetstuk. Daar is ze me veel te waardevol voor. Vriendin voor het leven en diep in mijn hart. Maar ze liet door haar stem, net als alle eerder genoemde reacties zien, hoe haar woorden tijdens die training goed wortel hebben geschoten. Alpe d'HuZessers zijn innig en diep verbonden met elkaar, niet alleen bij kanker.
Vlug haast ik me terug naar de winkel. Zo druk zal het toch niet meer worden denk ik. Nog geen half uur later is de wachttijd weer meer dan een kwartier en doen we allemaal ons stinkende best om al die kanjers zo snel mogelijk te helpen. Met z'n allen ruimen we op. Moe en met een hoofd vol indrukken en ontmoetingen, rij ik om half 5 bekaf naar huis.
Donderdag 5 juni 2014 zal ik niet op de Alpe zijn. Even afstand om te verwerken en mijn hoofd leeg te maken. Om zelf weer op weg naar een mooie toekomst te kunne gaan. Maar ik weet dat ik in de rugzak, in de harten van mijn maatjes zit en met hen mee omhoog ga op die mooie dag, op die gezegende plek in Frankrijk.
Tot bij Alpe d'HuZes 2015