Trots!

10-05-2014 13:46

Zenuwachtig kom ik thuis. Kook en trek vlug mijn Alpe d'HuZes hardloopkleding aan met eroverheen wat andere lagen. Vlug wat berichtjes op Facebook zetten. Trek een dun regenjack aan voor tegen de wind en spring op de fiets. Het weer is mooi. De zon stuurt haar warme licht naar mij en mij angstjes verdwijnen.

Donkere wolken pakken samen in het westen. Grote koppenverschijnen en de wind neemt toe. Zal ik toch maar mijn regenbroek gaan aantrekken? Krijg de tijd niet meer om het te doen. Bij de eerste regendruppels ben ik al doorweekt. Windstoten proberen met alle macht me over de reling van de Rijnbrug te duwen. Hou het maar net. Hagel geselt me. Donder en bliksem luisteren het geheel verder op.

In Ouwehands dierenpark, mijn finishplek, maak ik me gereed voor de westrijd. Nog een koffie en even luisteren naar de soundcheck van Captain Gumbo. Zij zullen het feest na de wedstrijd compleet maken. Rustig ga ik naar de bussen die ons weg zullen brengen naar de verschillende startlokaties. Lees het lieve sms'je van een maatje die jammer genoeg niet mee kon doen vanwege ziekte. Dat geeft me kracht. Langzaam komt er meer rust in mijn hoofd. De eerste wedstrijd sinds mijn embolieën, het eerste evenement sinds Alpe d'HuZes. Bij de start zie ik een goede collega en EHBO maatje met zijn zoon. Samen doden we de laatste minuten voor de start. Het is droog en ik besluit zonder jack op pad te gaan.

Dan verstap ik me en heb pijn aan mijn rechterknie. Ben nog net niet gestart en besluit toch door te gaan. Na een 5 minuten verdwijnt de pijn en begin ik soepel te rennen. Het gaat lekker en snel.In het laatste licht van de avondschemering zie ik de Laarsenberg liggen. Geniet intens, (samen met mijn lijf ;-)  ) van het moment. Blijf bewust op het midden van de lichtbolle weg lopen om weer last van mijn knie te voorkomen. Richt me op voorgangers met het zelfde tempo. Nog even en dan komt de klim.

Het eerste hellinkje voor de Grift gaat al wat moeilijker. Probeer even wat rustiger aan te doen. We slaan af naar links om de laatste lange klim naar de finish te bedwingen. Honderden waxinelichtjes markeren ons pad. Weer geniet ik intens, ondanks dat het nu moeilijk gaat en ik moet wandelen. Wandelen, hardlopen, wandelen, hardlopen en af en toe wegglijden. Zo ga ik de laatste 1,5 kilometer omhoog. De muziek komt me tegemoet en ik zet weer aan. De laatste paar meters. Zet mijn Alpe d'HuZes pet recht op mijn hoofd en ben blij dat ik dit weer heb kunnen doen!  Mijn lief belt mijn resultaat door en ik ben trots op mezelf.

Ook na een tijdje na de finish heb ik geen pijn bij mijn longen. Luister nog even naar de muziek en ga  naar buiten om op een vriendin te wachten die de 11,6 km gaat lopen. De eerste vrouw die binnenkomt is iemand in Alpe d'HuZes kleding. Spreek haar nog even en luister naar haar verhaal als ze geinterviewd wordt. Nog steeds geen vriendin gezien, ook nadat de laatste vrouwen zijn gefinisht. Ik besluit nog even binnen te kijken en het wel verdiende biertje te gaan drinken onder genot van die heerlijke feestelijke muziek van Captain Gumbo.

Vandaag ben ik moe en zonder pijn. Wat ik heb gedaan geeft me rust in mijn hoofd. Het helpt me verder te gaan met mijn herstel en acceptatie van de gevolgen van mijn ziekte. Ik durf weer vooruit te kijken naar nieuwe wedstrijden en uitdagingen.

Ik durf weer te beginnen  met leven.

Terug