Stoppen
05-09-2015 17:57
Stoppen
Zijn handen lieten je los. Je fietste alleen. De angst was nog steeds in jou aanwezig maar de blijheid dat je zelf op de trappers bleef en niet viel was veel groter. Je fietste echt. Vader die bewonderend toekeek. Zwetend.
Je ging voor het eerst naar de grote school, al je vrienden liet je achter. Moederziel trotseerde je alle blikken. Je nieuwe boekentas vol met vragen en weinig antwoorden.
Maar je maakte nieuwe vrienden. Je ging samen met je vriendin op reis. Alles in een rugzak gepropt. De wijde wereld in al was de eindbestemming niet zo ver. Vader en moeder liet je achter. Het gevoel van vrijheid dat je overviel toen de trein eenmaal vertrok.
Je eerste lief, de eerste zoen. God wat was je verliefd. Helaas, de pijn na de breuk herinner je nog als een mes dat in je hart stak. Je zonnige wereld was bewolkt geworden. Dat er zoveel pijn bestond wist je niet.
Je ging studeren, je begaf je in het nachtleven en soms was je zo stomdronken dat je niet meer wist wat er in de nacht was gebeurd.
Je eerste auto. Die aftandse Ford (die er niet uitzag) maar waar je zoveel leuke dingen mee hebt beleefd.
Je ging ermee naar het zuiden van Frankrijk. Wat een hel dat verkeer. Hier wist je zeker dat God je een beschermengel méér had gegeven.
Je studeerde af en had dadelijk een baan. Hier ontmoette je ook je prins. Liefde op het eerste gezicht.
Je ging trouwen en vroeg je af of je wel een goede keuze maakte. Maar je waagde toch de sprong in de diepte. Gelukkig kwam je goed terecht en lig je nog in de armen van je prins.
Je kreeg twee kinderen. Bij de laatste ging het bijna mis. Maar jij en het kind sloegen je erdoor.
Doch was het niet eenvoudig. Je stortte je in je gezinsleven en op je werk. Promotie volgde al gauw en je kreeg meer verantwoordelijkheid.
Je verhuisde van het kleine huis in de stad naar het platteland. Het was allemaal een beetje teveel. Je kon het niet meer aan. Een burn-out volgde. Maandenlang was je offline. Het ging niet meer alles was teveel.
Je ging dan maar stappen. Weg van alles. Santiago de Compostella noemde je nieuwe uitdaging. De blaren op je voeten, de pijn, de wanhoop, de regen en de koude. Alles trotseerde je. Je was niet katholiek maar toen je in de kathedraal was weende je tranen met tuiten voor het beeld van St-Jakobus. Alle leed van de voorbije jaren leken er wel uit te stromen.
Je kwam terug en stortte je weer in het leven. Tot die nacht dat je weg gevoerd werd met de ambulance. Longembolie. Je leven hing aan een zijden draadje. Het mocht echt niet langer geduurd hebben. Maandenlang was je vermoeid en had je pijn. Je verloor veel vrienden. Wat hadden ze aan iemand die niet meer kon drinken en steeds moe was. Bij het minste pijntje twijfelde je of het niet weer teruggekomen was.
Beetje bij beetje ging het beter met je. En je ging terug werken. Langzaam aan bouwde je weer alles op.
Je was er steeds meer voor jezelf, je gezin, je werk …
Nu sta je daar … Het laatste tablet antistollingsmedicament in je hand. Je mag stoppen. Maar je bent bang. Je hebt zoveel vragen en twijfels. Maar de dokters zeggen dat je toen gewoon pech hebt gehad. Toch lijkt dit het moeilijkste wat je tot nu toe hebt gedaan.
Het ging net goed. Weinig klachten nog. Eigenlijk mocht alles voor jouw zo blijven. Zo blijft je lekker safe. Maar de dokters vinden het niet meer nodig. Je handen zijn klam. Dit kleine pilletje is een deel van jou geworden. Je twijfelt eraan of je hier wel goed aandoet. Maar je bent ook wel blij. Weer een hoofdstuk afgesloten.
Je slikt het in met een slok water. Zucht.
Je gaat richting vuilbak en gooit het doosje erin. Je kijkt hoe de deksel dichtklapt. Je draait je om en roert in je soep. Het leven gaat verder. Vanuit de woonkamer roept je zoon "Mams, ga je mee met mij naar Amerika?"