Dat rare wezen.
24-08-2014 19:46
Mijn been en ik zullen nooit vrienden worden. Nooit meer zullen wij een eenheid zijn. Het is een wezen geworden aan mijn lijf die me keer op keer teleursteld. Een nieuwe trombose in mijn bovenbeen. Ja, die zit er dus blijkbaar. Vandaar al die klachten, vandaar de pijn en elke keer gooide ik het weer op mijn PTS. Nou, mooi niet dus. Sinds vorige week is dus mijn verschrikkelijkste droom uitgekomen. Er zit weer een trombose, precies 986 dagen na mijn eerste trombosebeen.
En nu? Hoe ik me voel? Geen idee, ik ben er nuchter onder. Vond het allemaal wel prima totdat vandaag het besef kwam dat fietsen pijnlijk is. Dat ik geen groot rondje kan lopen met beer. Dat ik ja, eigenlijk weer onderaan moet beginnen.... Slik, ja en nu? Wat ik de afgelopen 986 dagen heb bereikt moet ik dat zomaar weg gooien? Moet ik weer zoals toen opnieuw beginnen met goed lopen, goed naar mijn lichaam luisteren om te kijken hoever ik kan lopen, opnieuw beginnen met alles op te bouwen en de dingen die ik normaal vind om te doen met pijn ook moet beperken?
Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Ik dacht dat ik het wel aan kon, ik genoot van mijn weekendje weg met papa en voelde me zo trots dat ik 20 baantjes had gezwommen. Ik dacht dus dat ik verder was, dat ik eigenlijk niet zoveel naweeën had van mijn nieuwe trombose totdat ik ging fietsen en keihard (figuurlijk) op mijn bek ging. Ik kwam er achter dat een stapje terug op zijn plaats is. Stapje terug terwijl ik zo goed ging? School staat weer voor de deur en ik ga werken. Mijn gedachte was zelfs om ipv twee dagen drie dagen te gaan werken. Alleen nu kan ik dus niet fietsen en amper lopen. Hoe ga ik dan de dingen doen die ik moet gaan doen?
Ik ging zo lekker en dacht dacht alles perfect verliep. Ik was trots op hoe ik alles weer voor elkaar kreeg. Wat ik had bereikt in die 986 dagen. Hoe ik een baan had gevonden als doktersassistente, hoe trots ik was op mezelf als ik achter de kinderwagen liep met mijn nichtje, het vertrouwen wat ik in die zoveel dagen terug had gewonnen in mijn lijf en al die andere dingen die er bij kwam kijken toen ik mijn eerste trombosebeen kreeg. Dat vertrouwen is weg, trots achter de kinderwagen lukt voorlopig niet en nu maar hopen dat woensdag echt mijn eerste werkdagje als doktersassitente door kan gaan. En zo niet ? Dan weet ik dat ik weer voor af aan kan beginnen en blij moet zijn met alle stapjes die ik zet..