Dat rare wezen
23-03-2014 16:05
Lief Been,
Als ik een aap zie dan denk ik aan een banaan. Zie ik een dolfijn dan denk ik aan Harderwijk. Bij een schaatswedstrijd denk ik aan Ireen Wüst en Sven Kramer. Hoor ik de naam Amalia dan denk ik aan het koningshuis. Als ik dan het woord been hoor dan denk ik niet oh wat ben ik blij dat ik dat jou heb. Nee, dan denk ik waarom heb ik jou nog.
Ik mag blij wezen dat ik je heb hoor maar pff af en toe kan ik je wel schieten. Ik kan niet zonder je maar eigenlijk ook niet met je. Je bezorgd me lasten waar ik in mijn hele doen en laten last van heb. Jij hebt veel rust en liefde nodig en ik ben het tegenovergestelde. Ik wil juist zoveel dingen doen. Het liefst ga ik 100 km lopen of doe ik mee aan een hardloopwedstrijd, maar jij houdt me tegen. Op de momenten dat ik het niet wil laat je merken dat je er ook nog bent en dat ik aan jou moet denken in plaats van al die leuke dingen die mijn hoofd wil.
Heb je rust nodig dan zal ik het nemen. Heb je therapie nodig om het vocht af te voeren dan doe ik dat ook. Heb je beweging nodig dan geef ik je dat. Heb je een pilletje nodig om van de pijn af te zijn dan geef ik je dat ook. Ik doe er alles aan om het zo aangenaam mogelijk te maken voor je.
Alleen wat krijg ik er voor terug? Juist pijn. Dan komen de vragen bij mij op of al die tijd die ik besteed aan dat rare wezen wat aan mij hangt wel zin heeft? Zou ik hetzelfde voelen als ik nooit een kous droeg, nooit oedeemtherapie kreeg en weinig bewoog? Zou het dan veel erger zijn? Of is de pijn die ik nu voel veel minder als ik dat wel allemaal deed? Tja ik weet het niet. Enige wat ik weet is dat ik vanaf donderdag super days-off heb...