3 jaar later...
30-11-2014 11:14
Een herbeleving van iets wat 3 jaar geleden is gebeurd. Een herbeleving van een moment wat mijn leven op zijn kop heeft gezet. Een herbeleving van een moment waar ik toen nog niet van wist wat voor gevolgen het zou hebben.
Ja, ik heb het over het moment waar ik in eerste instantie opgelucht over was omdat ik eindelijk gelooft werd dat het niet tussen mijn oren zat. Ja dat moment dat ik dan eindelijk een keer gelijk had en niet de arts.
Dat moment heet trombose. 1 woord wat mijn leven overhoop heeft gehaald. Wat mij heeft belemmerd in mijn dagelijks leven, waar ik elke dag mee word geconfronteerd en iets wat een speciale angst met zich mee brengt...
Elke dag opnieuw, medicijnen slikken, kous aantrekken en als ik de pech heb ook nog dagelijks heparine spuiten. Ohja en dan ook nog wekelijks INR bepalen.
Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat ik op 30 november 2011 om 11:30 me moest melden op de functieafdeling. Dat ze het echo apparaat op mijn been zette en mijn moeder het direct zag. Ja dat moment staat op mijn netvlies gebrand. Ik was zo opgelucht.
Nu 3 jaar later ben ik er wel klaar mee. Dacht dat trombose tijdelijk was en dat het zo op te lossen was. Van de zomer ben ik 18 geworden en dacht dat ik hoofdstuk kinderleeftijd + ziektes kon afsluiten. Alleen dat is onmogelijk als ik elke keer weer word herinnerd word aan trombose..
Zoek ik de momenten teveel op om er mee bezig te zijn? Nou ja misschien. Maar wat wil je? Als je als 18 jarige krijgt te horen dat je levenslang hebt en uitbehandeld bent. Dat je moet leren omgaan met wat je voelt en daar je leven moet gaan aanpassen.....
Ja, dit is hoe ik er 3 jaar later over denkt en dat terwijl ik toen zo blij was dat ik de diagnose trombose kreeg...